Όταν η κρίση χτυπάει τους σαραντάρηδες

του Στέλιου Παπαπέτρου,

Είναι η πιο σκληρή και εξοντωτική επίπτωση της ανεργίας. Από τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ προκύπτει ότι ο σκληρός πυρήνας των μακροχρόνια ανέργων είναι οι σαραντάρηδες και οι πενηντάρηδες. Σύμφωνα με την έρευνα εργατικού δυναμικού του 1ου τριμήνου της στατιστικής υπηρεσίας, από το 1.272.500 ανέργους υπάρχουν 910.600 μακροχρόνια άνεργοι. Από αυτό το σύνολο οι 285.900 άνεργοι είναι ηλικίας άνω των 45 ετών. Αυτοί οι άνθρωποι είναι άνεργοι κατά μέσο όρο περίπου 3 χρόνια. Δηλαδή όσοι έχασαν τη δουλειά τους στην ηλικία των 45 ή 46 ετών, σήμερα είναι πλέον πενηντάρηδες.

Πρόκειται για τον “σκληρό” πυρήνα των ανέργων, για μια σιωπηλή στρατιά εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που έχουν ελάχιστα περιθώρια να ξαναβρούν δουλειά. Κανείς δεν ζητά πενηντάρη για εργασία. Ακόμη και οι λίγες κακοπληρωμένες θέσεις που προσφέρονται συνήθως αφορούν σε ανθρώπους πολύ νεώτερης ηλικίας. Έτσι, οι άνθρωποι που κάποτε ήταν ενταγμένοι στην αγορά εργασίας, τώρα απλά περιμένουν ένα “θαύμα” προκειμένου να ξαναπιάσουν δουλειά. Οι δεξιότητες τους απαξιώνονται με το πέρασμα του χρόνου και η αγορά εργασίας αναζητά νέους σε ηλικία με περισσότερα προσόντα και λιγότερες υποχρεώσεις. Η συντριπτική πλειοψηφία από αυτούς τους 285.900 ανέργους έχουν αποκτήσει οικογένεια, έχουν υποχρεώσεις, παιδιά και δάνεια.

Τα προγράμματα ενίσχυσης των ανέργων είναι συνήθως πεντάμηνα και λειτουργούν σαν “περιστρεφόμενη πόρτα ανακύκλωσης ανέργων”. Έτσι κάποιος μετά από 2-3 χρόνια ανεργίας εάν είναι τυχερός, μπαίνει σε κάποιο πρόγραμμα για 5 μήνες και στη συνέχεια, όταν λήξει το πρόγραμμα ξαναβγαίνει στην ανεργία. Πολλές φορές συμβαίνει μέσα στην ίδια οικογένεια να είναι άνεργοι και οι δύο γονείς. Έτσι, η μακροχρόνια ανεργία λειτουργεί σαν διαβρωτικό οξύ που κατατρώει τις αντοχές των ανθρώπων.

Εκεί έξω, ανάμεσα μας, δίπλα μας, υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι. “Στεγνοί” από ελπίδα και προοπτική. Και το πιο οδυνηρό είναι ότι γνωρίζουν πως κανείς δεν θα τους αναζητήσει...για να τους δώσει ένα μεροκάματο! Έστω των 20 ευρώ, “μαύρα”, στο χέρι, χωρίς ένσημο. Κι όμως μετά από 7 χρόνια κρίσης μένουν όρθιοι, αντέχουν, παραμένουν άνθρωποι! Είναι άγριο συναίσθημα να παλεύεις με τα θηρία της ψυχής σου και τις χίλιες καθημερινές σου ανάγκες για να παραμείνεις άνθρωπος. Ακόμη κι αν είσαι στην απ' έξω! Όλοι αυτοί οι άνθρωποι το μόνο που θέλουν είναι μία αξιοπρεπή δουλειά.

Ως πότε θα παλεύουν για να αντλούν δύναμη ακόμη και από τη λύπη τους;

17.06.2015